– Kyle to dziecko w czepku urodzone – powiedziała z uśmiechem jego mama.
– Dlaczego mówisz, że Kyle jest szczęściarzem? Myślałam, że niepełno sprawność jest zawsze złem.
– O nie – odpowiedziała. Pomyśl tylko, gdyby Kyle urodził się pokolenie wcześniej, nie miałby sterowanego głosem komputera!
Byłam zdumiona faktem, że ani Kyle, ani jego mama nie mieli żalu do systemu opieki zdrowotnej, który żądał szczepienia Kylea, gdy był małym dzieckiem, co sprowokowało reakcję alergiczną, której skutkiem były poważne fizyczne ułomności. Pomimo nierozstawania się z wózkiem inwalidzkim i perspektywy niezliczonych zabiegów chirurgicznych, Kyle był bystrym, piątkowym szóstoklasistą i w dodatku gospodarzem klasy.
Gdy po raz pierwszy go spotkałam, oczekiwał w szpitalu na kolejną operację i nie czuł się dobrze. Jego stan był krytyczny, ale on trzymał się życia. Jego rodzice spędzali z nim 24 godziny na dobę, pomagając personelowi, gdy tylko było to możliwe. Właśnie w tym czasie, gdy sprawy miały się tak źle, jego mama wypowiedziała uwagę o tym, że jest pod szczęśliwą gwiazdą urodzony.
Jak się okazało, Kyle był szczęściarzem. Wyzdrowiał. Zajęło mu to ponad trzy tygodnie spędzone na dziecięcym oddziale intensywnej terapii, ale w końcu wyszedł ze szpitala i wrócił do szkoły.
Czy Kyle dąsał się i narzekał na konieczność pozostawania w szpitalu? Nie. Czy opłakiwał swój los, porównując się do szkolnych kolegów? Nie, na pewno nie często. Czy robił wszystko, co w jego mocy, aby sprostać niemalże niemożliwym do spełnienia zaleceniom swego lekarza? Tak, starał się współpracować z całych sił.
To wszystko sprowokowało mnie do myślenia. Co stałoby się, gdyby Kyle się poddał? Co stałoby się, gdyby jego mama nie wykazywała postawy wdzięczności? Co stałoby się, gdyby tata winiłby innych za problemy syna?
Kyle przypomniał mi, że moje frustracje są chwilowe – nie będą trwać całe życie. Za samo to powinnam być mu wdzięczna!
Tabitha Abel-Cooper
źródło: Kay Kuzma, Zdrowi na co dzień, CHIW „Znaki Czasu”.
